Prace - wybrane

Instalacja przedstawia zestaw kolorowych kręgli, z których każdy symbolizuje inny wymiar współczesnego oporu – od sprzeciwu wobec wojny, przez solidarność społeczną, ruchy równościowe, aż po troskę o planetę. Ich forma, związana z grą i przewracaniem, odsyła do kruchości jednostkowego gestu, który w konfrontacji z większą siłą może zostać „powalony”. Szczególnie wymowny jest przewrócony kręgiel z symbolem czerwonej błyskawicy – znaku Czarnego Protestu i walki o prawa kobiet w Polsce. Jego pozycja symbolizuje trudną sytuację tych praw w ostatnich latach, represje i ograniczenia wolności, które dotykają kobiety. Jednocześnie, jako element całej układanki, przypomina, że nawet chwilowy upadek jest częścią szerszego procesu oporu i solidarności. Nad pionkami zawisa papierowy gołąb pokoju – symbol nadziei i uniwersalnego pragnienia zgody. Umieszczony wysoko, na cienkiej nici, łączy w sobie lekkość i delikatność, ale także moc idei, która potrafi unosić się ponad podziały i konflikty.

Projekt okna w budynku Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie poświęcony twórczości scenografa Jerzego Skarżyńskiego, który stworzył scenografię i kostiumy do ponad pięćdziesięciu spektakli Starego Teatru. Dorobek scenograficzny artysty (zawsze we współpracy z żoną) jest dziś klasyką tej dziedziny w Polsce. 16 grudnia 2024 roku przypadła setna rocznica jego urodzin.

"Agafia" jest to suknia wykonana na podstawie rysunku kostiumu autorstwa Jerzego Skarżyńskiego do spektaklu "Ożenek", który nie został nigdy zrealizowany. Można znaleźć interesujące powiązania między akcją sztuki Mikołaja Gogola a projektem zwłaszcza w kontekście postaci Agafii Tichonownej. Czy Agafia mogłaby "zrekonstruować" siebie? Agafia to kobieta rozpięta między własnymi pragnieniami a presją społeczną, by wyjść za mąż. Jest niepewna, bierna, nie potrafi podjąć decyzji (czeka, aż ktoś zdecyduje za nią) -w dużej mierze dlatego, że jest zakładniczką tradycyjnych ról kobiecych, narzuconych przez patriarchalny świat. Przesadnie rozbudowane rękawy i spiralne biustonosze przypominają ciężar konwenansów, które ograniczają kobietę. Futro ułożone w kształt waginalny można interpretować jako element cielesności i kobiecej seksualności, a poprzez organiczne, cielesne formy, suknia ujawnia kobiecość w sposób, który burzy wyidealizowany obraz "panny na wydaniu".

Asamblaż balansuje między nostalgią i duchowością a powierzchniową, masową estetyką pop-artu. Na surowej, drewnianej desce oplecionej czerwonymi i niebieskimi nićmi spotykają się dwa światy: materia niosąca symboliczną treść i elementy codziennego użytku przypominające komercyjną ikonografię.
Rysunkowe oczy, mechanizmy zegarowe, piórko, liść i zużyte żarówki tworzą opowieść o czasie, pamięci i przemijaniu. Ich obecność kontrastuje z dynamiczną, niemal plakatową kolorystyką nici, przywodzącą na myśl język pop-artu–estetyki masowej, spłycającej przekaz do obrazu łatwo przyswajalnego.
W tej pracy organiczne detale i głębokie znaczenia zderzają się z wizualnym kodem kultury konsumpcyjnej. Powstaje napięcie pomiędzy tym, co duchowe i autentyczne, a tym, co wyprodukowane, powtarzalne i pozbawione indywidualnej historii.

Trzy rzeźby, składające się na jedną matrioszkę, wideo/performans w bezpośredni i pośredni sposób nawiązują do aktualnej sytuacji wojennej na Ukrainie. Matrioszka jest utożsamiana z matką lub kobietą, co jest niezwykle istotne w kontekście aktualnej sytuacji na świecie. Istotną kwestią wyboru tej figury rzeźbiarskiej by/o także zawłaszczenie kulturowe, gdyż łączona głównie z Rosją, matrioszka ma tak naprawdę szerokie korzenie, których źródeł należy szukać w kulturze japońskiej. Jest także związana z Ukrainą będąc ozdobą większości straganów i wystaw sklepowych oraz częstą pamiątką z podróży do tego kraju. Matrioszki mają na sobie symbole żałoby i symbole wojenne inspirowane afgańskimi dywanami wojennymi z okresu radzieckiej interwencji w Afganistanie. Największa z nich dzięki swoim rozmiarom może być zarówno sarkofagiem jak i schronem. Najmniejsza figura zbliżona wysokością do wzrostu dziecka i jej polichromia nawiązują do macierzyństwa i sytuacji kobiet w Polsce. Prezentowane trzy rzeźby układają się w cykl życia kobiety. Antywojenny film w poetycki sposób ujmuje temat w dwóch planach, ruin i pustyni. Dopełnieniem filmu jest podkład dźwiękowy w postaci piosenki "Pust wsiegda budiet solnce". Wybór utworu zdeterminowany jest ironicznym ukazaniem złudnej obietnicy pokoju i dobrobytu "na wieki".

Dyplom licencjacki wykonany na Wydziale Intermediów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, w Pracowni Sztuki Performance, Katedra Zjawisk Sztuki Intermediów.

https://youtu.be/Tfc3m_QL7SE

Praca powstała w wyniku eksperymentu z „rysunkiem przestrzennym'', a raczej próbą umieszczenia rysunku w przestrzeni, zaaranżowania części pomieszczenia jako fragmentu pracy. Sama tematyka jest połączeniem abstrakcyjnej wizualizacji pewnego rodzaju niepokoju, gwałtownych zmian towarzyszących mi w tamtym czasie oraz snów, realistycznych ale z katastroficznymi elementami.

,,Wydawało się, że jej włosy płoną. Tak rozognione były jesienne lasy.
Na świecie zmierzcha, a tutaj, w bukowym lesie, noc trwa już na dobre.
Rżana baba, żytnia, baba o żelaznych zębach. Nie ważne, jak ją nazwiesz, biada Ci, kiedy ją ujrzysz".

Praca powstała w temacie duchologii słowiańskiej. Długo zastanawiałam się nad tym, jak można metaforycznie ukazać współczesną rżaną babę, nie w kontekście jej negatywnego odbioru,
jaki ma miejsce według wierzeń (idącego wręcz ku ostracyzmowi) ale raczej jako przykład kobiecej siły. Wynikiem tego jest wideo, ale powstał także obiekt - ,,rzeźba".

,,Wydawało się, że jej włosy płoną. Tak rozognione były jesienne lasy.
Na świecie zmierzcha, a tutaj, w bukowym lesie, noc trwa już na dobre.
Rżana baba, żytnia, baba o żelaznych zębach. Nie ważne, jak ją nazwiesz, biada Ci, kiedy ją ujrzysz".

Praca powstała w temacie duchologii słowiańskiej. Długo zastanawiałam się nad tym, jak można metaforycznie ukazać współczesną rżaną babę, nie w kontekście jej negatywnego odbioru,
jaki ma miejsce według wierzeń (idącego wręcz ku ostracyzmowi) ale raczej jako przykład kobiecej siły. Wynikiem tego jest wideo, ale powstał także obiekt - ,,rzeźba".

Praca powstała wskutek odbytych warsztatów z wykorzystania środowiska
i płytki Arduino, ze względu na chęć użycia tych narzędzi. Przy pomocy programu TouchDesigner, czujnik ruchu i czujnik odległości reagują na ludzki ruch, uruchamiając specjalnie z tej okazji zbudowane przeze mnie ramię rysujące. Praca ta rozbudziła we mnie zainteresowanie automatyką w sztuce.

Sesja zdjęciowa powstała w wyniku inspiracji pobytem na Ukrainie. Rok 2019 stal pod znakiem kolejnego napływu pracowników z tego kraju. Chęć przyjazdu do Polski cudzoziemców z Ukrainy pogłębiła decyzja niemieckiego rządu, który ogłosił projekt ustawy otwierającej w bliskiej przyszłości rynek pracy dla imigrantów spoza Unii Europejskiej. Był to wtedy jeden z szeroko dyskutowanych tematów w mediach. Cudzoziemcy Ci zasilili głównie sektor handlu detalicznego oraz sektor budowlany. Nieco przerysowany wschodnio-europejski „styl" dopełnia jedna z głównych pamiątek dostępnych w tamtym czasie na ukraińskich straganach, papier toaletowy z wizerunkiem Putina.

Fotografia, 2019

Wideo inspirowane pracą Józefa Robakowskiego "Idę" z 1973 roku.